7 czerwca Grono Pedagogiczne Szkoły Polskiej im. Mikołaja Kopernika przy Konsulacie RP w Montrealu zorganizowało zakończenie roku szkolnego 2024/2025. W sobotnie południe rozbrzmiał szczególny dzwonek - nie ten przerywający lekcję, ale symboliczny, kończący pewien rozdział. Para nauczycieli, Państwo Magdalena i Stanisław Chylewscy, po wielu latach pracy z młodzieżą polonijną, przeszli tego dnia na zasłużoną emeryturę. 

Byli nie tylko nauczycielami. Byli strażnikami języka i kultury - mostem między Kanadą a Polską. Dla wielu uczniów to właśnie oni byli pierwszymi, którzy nauczyli ich, że "Ojczyzna" to nie tylko słowo w podręczniku, ale coś, co można poczuć w sercu, nawet na drugim końcu świata. Organizowali akademie, konkursy recytatorskie i polonijne, śpiewali kolędy i opowiadali o Powstaniu Warszawskim tak, jakby sami tam byli.

Ich odejście na emeryturę to nie tylko zmiana personalna - to koniec pewnej epoki. Ale jak to w życiu bywa, każda epoka zostawia ślady. A ślady państwa Chylewskich są głębokie: w zeszytach, w sercach uczniów, w zdjęciach z polonijnych uroczystości.

Uczniowie, absolwenci i rodzice podziękowali Państwu Chylewskim za cierpliwość, pasję i miłość do języka, którą zaszczepili kolejnym pokoleniom.

Oto fragment wystąpienia absolwenta szkoły - Daniela Sikorskiego, który podziękował odchodzącej na emeryturę parze wspaniałych pedagogów: 

Pozwólcie, że zacznę od cytatu nieznanego autora: "Nie jesteśmy wdzięczni za rzeczy, ale za ludzi, którzy pomogli nam je zdobyć". Właśnie takimi ludźmi byli Państwo Chylewscy. Często z rodzeństwem wspominamy polską szkołę. Na zawsze zapamiętamy mity greckie, Troję, konia trojańskiego i "Pieśń o Rolandzie". To były lekcje, które zostają z nami do dziś - nie tylko ze względu na ich treść, ale przez sposób, w jaki zostały nam przekazane.

Pamiętamy również, ile czasu i pracy wkładaliście Państwo w przygotowanie nas do konkursów recytatorskich, w których wielokrotnie braliśmy udział. Osobiście bardzo dziękuję za przygotowanie mnie do konkursu "Być Polakiem", dzięki któremu aż dwa razy mogłem polecieć do Polski. Wspominamy też wydarzenia pozaszkolne - wycieczki, wyjścia do opery czy na cmentarz - które były przygotowywane poza codziennymi obowiązkami nauczania. Dziękujemy za wspólnie spędzone lata, za serce, które wkładaliście w każdą lekcję, za przekazaną wiedzę o Polsce i Europie, a także za wsparcie w trudnych chwilach. Dziękujemy za niesamowite zaangażowanie, cierpliwość i pozytywne nastawienie do każdego ucznia. Te cenne wartości pozostaną z nami na zawsze.

Serdecznie dziękujemy za ogromne poświęcenie i za to, że wierzyliście w nas - nawet wtedy, gdy nie było to łatwe. Państwa praca zasługuje na najwyższe uznanie i wyrazy wdzięczności. Jesteście wyjątkowymi nauczycielami, a Wasz wkład w nasze wykształcenie jest nieoceniony.

Odchodząc na zasłużoną emeryturę, bądźcie dumni ze swoich osiągnięć. Świadomi życia w
wielojęzycznej Kanadzie, obiecujemy, że za wszelką cenę będziemy pielęgnować język polski, dbać o polską kulturę, historię i tożsamość.

Jeszcze raz, w imieniu wszystkich absolwentów oraz swoim własnym, życzę Państwu wielu
długich lat wspólnego życia w zdrowiu i radości. Niech czas emerytury będzie dla Was czasem relaksu, odnowy i odmłodzenia. 

Na zakończenie - dla nas wszystkich, a w szczególności dla obecnych uczniów tej szkoły - chciałbym zacytować motto, które zapamiętałem z jednego z konkursów recytatorskich. 

Są to słowa Papieża Świętego Jana Pawła II: "Musicie od siebie wymagać, nawet gdyby inni od Was nie wymagali."